Demony w średniowiecznych klasztorach

W 1247 roku w południowej Francji zakon benedyktynów prowadził dokumentację przypadków „opętań” wśród mnichów. Fakty: kroniki klasztorne istnieją, archiwa w Puy-en-Velay zawierają rękopisy z opisami dziwnych zachowań. Oficjalnie – choroba psychiczna lub wpływ grzybów halucynogennych. Nieoficjalnie – coś przerażającego działo się za murami.

Pierwszy przypadek opisuje młodego zakonnika, który sam siebie ranił nożem liturgicznym, krwawił przy tym bez paniki ani bólu. Fakty: takie rany powodują szok i ból. On ich nie odczuwał. Zapisy mówią o tym, że jego oczy „zapalają się czerwienią” podczas napadów, a krzyk nie jest ludzki, lecz przypomina wycie dzikiego zwierzęcia.

Psychologowie współcześni interpretują zachowanie jako epilepsję lub rzadkie zaburzenie dysocjacyjne. Fakty: takie przypadki odnotowano w literaturze medycznej. Ale kroniki klasztorne dodają szczegół: zakonnik mówił językiem, którego nie znał – starofrancuskim mieszaniną łaciny i nieznanych słów, podobnie jak przypadki ksenoglosji opisywane przez Kościół.

Kolejne incydenty obejmowały grupy mnichów. Jeden po drugim ulegał napadom, w których ciała wyginały się w nienaturalny sposób, włosy wypadały, paznokcie łamały się. Najbardziej dramatyczny przypadek: opętany zakonnik zerwał sobie rękę, próbując „wydobyć demonę z wnętrza”. Fakt: amputacje w tamtych czasach były śmiertelne w 80% przypadków, a tu mężczyzna przeżył.

W dokumentach pojawia się termin „spirytus dominans” – duch kontrolujący ciało, niewidoczny, zdolny do wpływania na innych mnichów. Kronikarze opisują także krwawe rytuały, które miały na celu „wypędzenie” sił. Rytuały obejmowały przerywanie krążenia krwi u opętanego, wbicie igieł w ciało i przymusowe spożycie specyficznych roślin. Fakty: rośliny halucynogenne, jak belladonna, były używane w średniowieczu.

Psychologiczny horror: mnisi pozostający przy życiu opisywali po latach „głosy pod skórą”, które nakazywały im zabijać zwierzęta lub innych ludzi. Podobne wzmianki znajdują się w dokumentach z XVII wieku, w Hiszpanii i Niemczech. Fakty: przypadki masowej psychozy grupowej są udokumentowane.

Najbardziej niepokojące jest to, że kroniki nigdy nie kończą się happy endem. Opętani nie zostali wyleczeni. Niektórzy uciekali do lasu, gdzie ich los pozostaje nieznany. W innych przypadkach klasztor usuwał ich z dokumentów, pozostawiając tylko numer i notatkę „sprawa zamknięta”.

Współcześnie nikt nie chce badać pełnych akt. Archeologia klasztorna potwierdza obecność krwawego sprzętu, zeschniętych resztek roślin i wydzielin biologicznych w pomieszczeniach uważanych za kaplicę. Fakt: badania chemiczne potwierdziły obecność toksyn i związków psychoaktywnych.

Najstraszniejsze w całej historii: duchy demonów, które opętały mnichów, mogą nie być fikcją. Mogły to być zaraźliwe psychozy, eksperymenty z halucynogenami i toksynami, które celowo prowadzono w izolacji. I nikt nie wie, ile z tych eksperymentów przetrwało w ludzkiej świadomości po wiekach.