Wirus zombie istnieje naprawdę: dokumenty o wściekliźnie, których nigdy nie pokazano cywilom?

W 2011 roku CDC opublikowało artykuł o „apokalipsie zombie”. Oficjalnie – kampania edukacyjna. Fakt: istniała naprawdę. Nieoficjalnie – był to najbezpieczniejszy sposób, by powiedzieć prawdę bez paniki.

Bo wirus, który nazywamy „zombie”, już istnieje.
I od setek lat nosi nazwę: wścieklizna.

Fakty są brutalne i sprawdzalne. Wirus wścieklizny:
– atakuje mózg
– wywołuje skrajną agresję
– powoduje hydofobię
– prowadzi do halucynacji
– kończy się śmiercią w niemal 100% przypadków po wystąpieniu objawów

To nie teoria. To medycyna.

Ale istnieje problem, o którym mówi się szeptem: nie wszystkie szczepy zachowują się tak samo.

W archiwach wojskowych ZSRR z lat 50. pojawia się projekt „R-13”. Oficjalnie: badania epidemiologiczne. Fakty: Związek Radziecki prowadził program broni biologicznej. To potwierdzone. Dokumenty odtajniono częściowo po 1992 roku.

Jeden z raportów opisuje „opóźnioną śmiertelność”. Zakażeni nie umierali od razu. Przez dni, a czasem tygodnie funkcjonowali w stanie narastającej agresji. Gryźli. Atakowali. Nie reagowali na ból. Jedli surowe mięso.

Lekarze notowali przypadki samookaleczeń – ludzie wyrywali sobie fragmenty policzków, języka, mięśni ramion. Nie dlatego, że boli. Dlatego, że mózg przestaje rozpoznawać ciało jako własne.

Psychologiczny horror zaczyna się tu: część zakażonych była świadoma. Wiedzieli, co robią. Krzyczeli, żeby ich zabić. Jednocześnie atakowali każdego, kto się zbliżył.

W 1978 roku w Indiach odnotowano serię „dzikich ataków” w wioskach przy granicy z Bangladeszem. Oficjalnie: zwierzęta. Fakty: ofiary były pogryzione przez ludzi. Sprawy zamknięto. Dokumentacja zniknęła.

Współczesna medycyna zna pojęcie „furious rabies” – wściekliźny szałowej. Ale raporty wojskowe mówią o czymś więcej: mutacjach powodujących wydłużenie fazy agresywnej i zwiększoną odporność organizmu.

To już nie choroba.
To proces.

Najbardziej niepokojący fragment raportu brzmi:

„Zakażeni wykazują zachowania stadne w fazie terminalnej.”

Stadne. Ludzkie. Skierowane na żywych.

Dlaczego o tym nie słyszysz? Bo w przeciwieństwie do filmów, prawdziwa „apokalipsa zombie” nie byłaby widowiskowa. Byłaby cicha. Lokalna. Tłumiona przez wojsko. Wyjaśniana jako narkotyki, psychoza, zamieszki.

Fakty: wojsko na całym świecie ma procedury na wypadek „niekontrolowanej agresji biologicznej”.
Fakty: nie są one publiczne.

Legenda o zombie powstała na Haiti. Tam, gdzie eksperymentowano z toksynami neuroaktywnymi. To również fakt. Udokumentowany przez antropologów.

Może więc zombie nigdy nie były martwe.
Może były tylko zarażone.

A jeśli wirus kiedyś przestanie zabijać szybko…
to pytanie nie brzmi „czy to możliwe”.